Opiniestuk White Ribbon campagne tegen seksueel geweld #MeToo
Vandaag werd ik gebeld door een journalist. Of ik commentaar had op #MeToo. Hij had namelijk net een man geïnterviewd die destijds was aangerand bij de keuring en tot nu toe gezwegen had. Of me dat verbaasde? Nou, nee. Ik heb namelijk 25 jaar geleden een boek geschreven, Het leger maakt een man van je, over homoseksualiteit en over seksueel geweld in het leger. Ik had twee conclusies voor de journalist.

Ten eerste, Defensie vaart mee met de jaarlijkse Gay Pride, dus dat zit wel snor.

Ten tweede, de zwijgcultuur is extreem hardnekkig. Geen verschil tussen toen en nu. In elke branche, in elke organisatie, op elke werkplek, op elke school, in elk leger. Slachtoffers (vrouwelijk of mannelijk maakt niets uit) zwijgen uit schaamte en de organisatie praat er niet over uit angst voor reputatieschade. De dader komt er lachend mee weg. De roofdieren winnen. Omdat het Nederlandse strafrecht geen optie is, dat beschermt de daders, niet de slachtoffers. En omdat de collega’s van het slachtoffer en eventuele omstanders de zaak bagatelliseren. Trump doet het ook, nietwaar, en Boys will be Boys, nietwaar? Nou, niet dus!

Oplossing? Social media. Die hadden we 25 jaar geleden niet en nu wel. In veel gevallen zijn social media een vuilnisbak vol etter, maar in dit geval kunnen ze fungeren als openbreker van de zwijgcultuur. Van de alledaagse Omerta. Door de ellende te delen wordt hij zichtbaar en gaan stigma en taboe er vanaf. Zwijgen is Lood, Spreken is Goud. Het beste wat we kunnen doen. #MeToo dus. Als man, als vrouw, als slachtoffer, als omstander.

PS1. O ja, en kunnen we ook wat vriendelijker en aardiger tegen elkaar zijn?

PS2. De journalist wilde nog weten of ik voor een onderzoek was. Nee, ik wil absoluut geen onderzoek! We weten alles al. We moeten gewoon wat doen.